ภาษาไทย タイの小学校教科書

บทที่ ๑         ดอกสร้อย แสนงาน
第1課　　　　　美しい　花の首飾り

บ่ายวันหนึ่ง คุณครูใจดี นังคุยกับเด็ก ๆ ใต้ไม้

คุณครูพูดว่า “วันนี้แดดไม่ร้อน ลมพัดเย็นสบาย

บนต้นไม้ก็มีนกน้อยมาอาศย ฟังสิ เสียงนกร้องเพลงช่างไพเราะ

เรามาร้องเำพลงกันดีไหม้”

เดก ๆ พากันยิ้มดีใจ รีบเข้ามาใกล้รุมล้อมคุณครู

เด็กชายมีใจ พูดว่า “ผมอยากร้องเพลงกาเอ๋ยกา ครับ”

แล้วลุกขึ้นทำท่าทางพลางร้องเพลง

กาเอ๋ยกา       บินมาไวไว

มาจับต้นโพ    โผมาต้นไทร

เด็กชายมีใจ ร้องเพลงไป ทำท่าบินมาบินไป

เพ่อน ๆ ไม่รอช้า ต่างร้องเพลง กาเอ๋ยกา แล้วทำท่ามาบินไป

คุณครูบอกว่า “ครูก็มีเพลงกา จะมาร้องให้ฟัง” เด็ก ๆ รีบ

พากันนั่ง รอฟังเพลงจากคุณครู

กาเอ๋ยกาดำ             รู้จำรู้จักรักเพื่อน

ได้เหยื่อเผื่อแผ่ไม่แชเชือน    รีบเตือนพวกพ้องร้องเรียกมา

เกลื่อนกลุ้มรุมล้อมพร้อมพรัก  น่ารักน้ำใจกระไรหนา

การเผื่อแผ่แน่ะพ่อหนูจงดูกา  มันโอบอารีรักดีนักเอย

พอคุณครูร้องเพลงจบ เด็ก ๆ พาีกัน ปรบมือให้ แล้วถามว่า

“คุณครูร้องเพลงอะไร ทำไมไม่เหมือนเพลงที่เคยฟังล่ะครับ”

คุณครูใจดีบอกว่า “เพลงกาดำที่ครูร้องเป็นบทดอกสร้อยของเก่า

ตอนเด็ก ๆ ครูเคยอ่านเป็นทำนองเสนาะ  ถ่าอ่านออกเสียงให้ไพเราะ

บทดอกสร้อยก็จะน่าฟัง

เด็ก ๆ รีบพากันนั้ง ขอให้คุณครูช่วยสอนอ่านบทดอกสร้อย

บทที่ ๒ นิทานอ่าานใหม่

นี่คือเรืองของ เก่งใหญ่ กับ เก่งเล็ก และเพื่อน ๆ ของเขา

เก่งใหญ่เป็นเด็กชายตัวใหญ่ เก่งเล็กเป็นเด็กชายตัวเล็ก

แต่ทั้งสองก็เป็นเด็ก และชอบเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ

เก่งใหญ่ชอบเล่นไล่นไล่ล่า  เก่งเล็กชอบเล่นซ่อนหา  เก่งใหญ่

คิดว่าเขาเก่งกว่า  จึงไม่อยากคบหากับเก่งเล็ก

เก่งใหญ่อยากเป็นผู้ยิ่งใหญ่  อยากมีเพื่อนมาก  เวลาจะ

ทำสิ่งใด  ก็อยากเป็นใคร ๆ มาช่วยทำ

เก่งเล็กอยากเป็นเพื่อนกับเก่งใหญ่  แต่ต้องเสียใจเพราำะ

เก่งไหญ่ไม่ชอบเก่งเล็ก  เก่งใหญ่บอกว่า  “ฉันเป็นคนตัวใหญ่ ฉัน

ไม่อยากเป็นเพื่อนกันคนตัวเล็ก  เธอชอบเล่นเหมือนเด็ก ๆ  แต่ฉัน

ชอบเล่นเป็นผู้ใหญ่”

เก่งเล็กนั่งร้องไห้  คิดว่าตัวเองไม่น่าสนใจ  เก่งใหญ่จึงไม่

อยากเป็นเพื่อน  คุณครูใจดีเดินผ่านมา  เห็นเก่งเล็ก จึงถามว่า

“ทำไมไม่ไปเล่นด้วยกัน”

เก่งเล็กบอกว่า  “ผมเป็นคนตัวเล็กไม่มีค่า  ไม่มีใครอยากว่า

คบหาเป็นเพื่อนครับ”

คุณครูใจดีเรียกเด็ก ๆ มาหา ที่ใต้ต้นไม้ใบหนา และบอกว่า

“ครูจะเล่านิทานให้ฟัง”

เก่งใหญ่ถามว่า  “วันนี้  คุณครูจะเล่าเรื่องอะไรครับ”

คุณครูใจดีว่า  “ครูจะเล่าเนิทานอีสป  เรื่อง ราชสีห์กับหนู”

เด็ก ๆ  วิ่งกรูกันมานั่งล้อมหน้าล้อมหลัง ตั้งใจคอยฟังนิทาน

จากคุณครู

ราชสีห์กับหนู

ราชสีห์ตัวหนึ่งนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ในเวลานั้นหนูตัวหนึ่ง

ขึ้นไต่ข้ามตัวราชสีห์  ราชสีห์รู้สึกตัว ตื่นขึ้นกระโดดตะครุบเอาหนู

ตัวนั้นไว้ได้  ราชสีห์นึกโกรธ  จะขย้ำหนูตัวนั้นเสีย หนูจึงร้องวิงวอน

ว่า  “ข้่าพเจ้าขอชีวิตไว้สักครั้งหนึ่งเถิด  อย่าเพ่อฆ่าข้าพเจ้าเสียเลย

ถ้าท่านปล่อยข้่าพเจ้าเจ้าไป  ข้าพเจ้าจะมิลืมคุณของท่านเลย”

ราชสีห์หัวร่อแล้วว่า “ตัวเอ็งเล็กเท่านี้ เอ็งจะมาตอบแทน

คุณเราอย่างไรได้”   ว่าแล้วก็ปล่อยหนูไป

อยู่มามิช้ามินาน  ราชสีห์ตัวนั้นไปติดบ่วงแร้วที่นายพราน

เขาดักไว้   จะดิ้นรนเท่าไรก็ไม่หลุด  ราชสีห์สิ้นปัญญา  ลงร้อง

ครวญครางก้องไปทั้งป่า ฝ่ายหนูตัวนั้นได้ยินเสียงราชสีห์ร้อง

จำได้  จึงวิ่งมาปีนขึ้นไปบนคันแร้ว  เอาฟันแทะเชือกขาด  ให้ราชสีห์

หลุดรอดพ้นจากความตายไปได้

หนูจึงร้องไปแก่ราชสีห์ว่า  “แต่เดิมท่านก็หัวร่อเยาะข้าพเจ้าว่า

เอ็งตัวเล็กเพียงเท่านี้  จะแทนคุณท่าานอย่างไรได้  มาบัดนี้  ข้าพเจ้า

ก็ได้แทนคุณของท่านซึ่งเป็นสัตว์ใหญ่และมีกำลังมาก   ให้เห็น

ประจักษ์แก่ตาท่านอยู่เองแล้ว”